Art. 730 § 3 k.p.c.

Art. 730 § 3 k.p.c. dotyczy nie tylko sytuacji wymienionych w § 2, ale może on mieć szersze zastosowanie, zwłaszcza wtedy, gdy sąd w wyroku zasądzone

świadczenie rozłożył na raty, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub opróż-nienie mieszkania wyznaczył termin do spełnienia tego świadczenia (art. 320 k.p.c.) albo w postanowieniu o zniesienie współwłasności lub o dział spadku oznaczył termin uiszczenia dopłat lub spłat (art. 211, 1070 k.c.).

Art. 731. Zarządzenie tymczasowe nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W art. 1 pkt 68 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 55, poz. 318) dodano w art. 731 słowa: „chyba że ustawa stanowi inaczej”. Dodanie ich stanowiło stworzenie podstawy prawnej dla istniejących unormowań, które były sprzeczne z pierwotnym brzmieniem komentowanego przepisu. Wskazać tu można na art. 753 i 754 k.p.c. W przepisie tym chodzi jednak o to, by przez wydanie zarządzenia tymczasowego nie dochodziło do zaspokojenia roszczenia, bo to sprzeciwiałoby się istocie zabezpieczenia. Art. 731 ma szczególne zastosowanie w wypadku zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego, a zwłaszcza w sprawach o eksmisję z gruntu oraz z lokalu. Sposób sądowego zabezpieczenia powództwa – na wypadek jego uwzględnienia – powinien pozostawać w związku z przyszłą realizacją roszczenia, przez zapewnienie zaspokojenia dochodzonego pozwem roszczenia (por. orz. SN z dnia 28 listopada 1961 r. 2 CZ 167/61, OSNCP 1963, poz. 119).