Proceduralnie nie dopuszczalna czynność

Przy odmiennym stanowisku art. 845 § 2 k.p.c. nadana zostałaby treść, według której zajęciu podlegałyby ruchomości będące w „wyłącznym” władaniu dłużnika, a do takiej wykładni przepis ten nie daje podstaw.

Z art. 7671 k.p.c. wynika, że sam fakt zajęcia ruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego, mimo braku klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, nie stanowi podstawy do unicestwienia tej czynności, chyba że czynność ta była proceduralnie niedopuszczalna z mocy art. 845 k.p.c. albo naruszała prawa małżonka dłużnika w świetle art. 41 § 2 i § 3 k.r.o. Gdyby bowiem brak klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika stanowił procesową niedopuszczalność zajęcia ruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego, ustawodawca nie dopuściłby w art. 7671 k.p.c. możliwości badania materialnoprawnej podstawy zajęcia, lecz sam brak klauzuli wykonalności uznałby za podstawę unicestwienia tej czynności.

W glosie do tej uchwały SN z dnia 13 maja 1987 r. F. Zedler ją zaaprobował, natomiast K. Korzan – również w glosie – poddał ją krytyce (OSPiKA 1988, poz. 166).

10. Aktualne jest nadal stanowisko Sądu Najwyższego, że w sytuacji, gdy tytułowi egzekucyjnemu nie nadano klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, osobie tej nie przysługuje powództwo o zwolnienie od egzekucji w myśl art. 841 k.p.c. (orz. SN z dnia 6 września 1978 r., IV CR 258/78, OSNCP 1979, poz. 127). Odmienny pogląd wypowiedziany został w doktrynie, że na skutek wydania klauzuli wykonalności małżonek dłużnika staje się również dłużnikiem, a przeto nie może wnosić jako osoba trzecia powództwa przeciwegzekucyjnego z art. 841 k.p.c. (W. Siedlecki w: Komentarz do k.p.c., s. 1120).