Przepis prawa egzekucyjnego

Jeżeli w tytule wykonawczym zaznaczono, że na zabezpieczenie roszczeń pieniężnych wierzyciela należy zająć oznaczone ruchomości będące we władaniu wskazanej w nim osoby trzeciej (art. 739, 747 § 1 k.p.c.), to komornik – zajmując je mimo sprzeciwu tej osoby i zaprzeczenia przez nią własności dłużnika (art. 743, 845 k.p.c.) – nie narusza przepisów prawa egzekucyjnego. Osoba trzecia więc może bronić swych – naruszonych przez tę czynność praw podmiotowych tylko w drodze powództwa o zwolnienie zajętych przedmiotów od egzekucji (art. 841 k.p.c.) – uchwała SN z dnia 13 lutego 1981 r., III CZP 71/80, OSNCP 1981, z. 8, poz. 143.

Jeżeli osoba trzecia nie jest wymieniona w postanowieniu, zajęcie na ruchomościach znajdujących się w jej posiadaniu może nastąpić tylko wtedy, gdy wyrazi ona na to zgodę lub przyzna, że ruchomości stanowią własność dłużnika (art. 845 § 2 k.p.c.).

3. Zarządzenie tymczasowe obejmujące zabezpieczenie roszczeń pieniężnych przez zajęcie wynagrodzenia za pracę albo wierzytelności powinno dokładnie określać pracodawcę i rodzaj wierzytelności, tj. wynagrodzenia za pracę lub innej wierzytelności, która ma być zajęta. Nie można natomiast dokonywać zajęcia bliżej nie oznaczonych wierzytelności. To samo dotyczy zajęcia innego prawa. Zabezpieczenie przez zajęcie wierzytelności lub innego prawa wykonuje się stosownie do art. 895-912 k.p.c. przy uwzględnieniu odrębności wynikają-cych z zarządzenia tymczasowego, natomiast zabezpieczenie przez zajęcie wynagrodzenia za pracę przebiega według zasad określonych w art. 880-888 k.p.c., a rachunku bankowego – art. 889-893 k.p.c.