Sam przedmiot utrwalenia

Specyfiką fonogramów i wideogramów jako przedmiotów praw pokrewnych jest ochrona, jaką w ich przypadku obejmuje się samo utrwalenie jako takie. O tym, iż to właśnie utrwalenie stanowi o istocie fonogramu i wideogramu można się łatwo przekonać, analizując wykaz pól ich eksploatacji, wśród których nie ma utrwalania (por. art. 94 ust. 3 ustawy), co stanowi ewenement na tle ustawowej regulacji praw majątkowych do pozostałych dóbr niematerialnych, tak z zakresu prawa autorskiego, jak i pozostałych praw pokrewnych. Pole to nie zostało w tym przypadku wymienione przez ustawodawcę z bardzo prostej przyczyny – sporządzanie fonogramu i wideogramu odbywa się przez utrwalenie, odpowiednio dźwięków lub dźwięków i obrazów, stąd też do korzystania z nich nie jest ono konieczne (wystarczy możliwość zwielokrotniania łączących się z ich produkcją, pierwotnych utrwaleń fono- lub wi- deograficznych, któremu towarzyszy utrwalanie wykorzystywanych w konkretnym zapisie utworów i artystycznych wykonań).

Sam przedmiot utrwalenia nie ma decydującego znaczenia, rozstrzygającego o przyznaniu ochrony, choć większość fonogramów stanowią utrwalenia wykonań utworów muzycznych, z zakresu muzyki poważnej lub rozrywkowej (niezależnie od rejestrowania utworu regułą jest jednoczesne utrwalanie jego artystycznego wykonania, dzięki któremu możliwe jest przetransponowanie twórczego dzieła na odpowiedni zapis techniczny). Najczęściej chodzi więc o wykorzystywanie w produkcji fonogramów artystycznych działań instrumentalistów, wokalistów, dyrygentów, recytatorów i aktorów.