Zasada ustalona przez Sąd Najwyższy

9. W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 13 maja 1987 r., III CZP 86/86 (OSNCP 1988, z. 1, poz. 3) Sąd Najwyższy ustalił następującą zasadę prawną: „Zajęciu ruchomości będących we władaniu (współwładaniu) dłużnika (art. 845 § 2 k.p.c.), wchodzących w skład majątku wspólnego dłużnika i jego małżonka, nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że tytułowi egzekucyjnemu wydanemu przeciwko dłużnikowi nie została nadana klauzula wykonalności także przeciwko jego małżonkowi (art. 787 § 1 k.p.c.)”. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy nawiązał do art. 845 k.p.c. dlatego, że w pytaniu prawnym chodziło o egzekucję zmierzającą do zaspokojenia świadczeń pieniężnych w drodze egzekucji z ruchomości. Żaden bowiem przepis nie daje podstaw do przyjęcia, przy tej egzekucji, że dokonywanie zajęcia ruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego odbywa się na innych zasadach niż przewidziane w art. 845 § 2 k.p.c. Przesłanką zajęcia ruchomości jest okoliczność formalna, a mianowicie władanie ruchomością przez dłużnika, a nie badanie przez komornika, czy przedmiot, który ma być zajęty, należy do majątku dłużnika. Komornik jest obowiązany jedynie uczynić zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 847 k.p.c., w tym zwłaszcza zawiadomić o zajęciu osoby, co do których dłużnik podał, że przysługuje im prawo żądania zwolnienia zajętych przedmiotów od egzekucji. Dotyczy to także i takiego wypadku, gdy rzecz ruchoma znajduje się we współwładaniu dłużnika i jego małżonka. Jako rzeczy będące we władaniu dłużnika (art. 845 § 2 k.p.c.) należy rozumieć zarówno rzeczy, którymi dłużnik włada wyłącznie, jak i takie, którymi włada wraz z inną osobą, w szczególności wraz z drugim z małżonków. Odmienny pogląd nie jest do przyjęcia dlatego, że często prowadziłby do uniemożliwienia zajęcia, a w konsekwencji do uniemożliwienia egzekucji, i to nie tylko z przedmiotów objętych wspólnością majątkową, lecz również z przedmiotów będących odrębnym majątkiem dłużnika, a znajdujących się we współwładaniu obojga małżonków.