Nadzór sądu

Nadzór sądu nad czynnościami komornika ograniczony jest czynnościami stron i uczestników postępowania. Postępowanie egzekucyjne w zasadzie toczy się na wniosek wierzyciela (art. 796 k.p.c.), który jest niejako jego dysponentem (art. 796 § 1, art. 799 § 1 k.p.c.), niekiedy zaś zawieszenie postępowania nastę-puje na wniosek dłużnika (art. 820 k.p.c.). Sąd nie może wydawać komornikowi wiążących poleceń sprzecznych z wnioskami strony, składanymi w ramach uprawnień wynikających z przepisów, chyba że strona chciała nadużyć swego prawa. Tak samo polecenia sądu nie mogą zastępować wniosków stron.

Sąd w ramach sprawowanego nadzoru nie może uwzględniać wniosków stron w sprawach wszczętych przez wierzyciela tylko co do tych czynności, które komornik może podjąć z urzędu, jak również w sprawach wszczętych z urzędu (art. 796 § 2 k.p.c.) lub na żądanie uprawnionego organu (art. 796 § 3 k.p.c.). Gdyby przyjąć odmienny pogląd, wówczas wymienione przepisy straciłyby swoje znaczenie. Komornik jest obowiązany w tych sprawach przeprowadzić z urzędu wszelkie dochodzenia oraz podjąć inne niezbędne czynności, które zapewniają szybką i skuteczną realizację roszczenia (§ 36 rozp. w sprawie czynn. komorników).

Przedstawiona teza o możliwości uchylenia w trybie art. 759 § 2 k.p.c. pra-womocnej czynności komornika przed zakończeniem postępowania egzekucyj-nego, jeżeli wywołuje ona skutek procesowy, a nie materialnoprawny, doznaje dalszych ograniczeń. Mianowicie, czynności komornika mogą polegać na orze-kaniu, bądź być czynnościami ściśle wykonawczymi.

Przy czynnościach orzekania skutek prawny jednych następuje z chwilą ich uprawomocnienia się, a drugich – z chwilą ich podjęcia.