Art. 762 k.p.c.

wiąże się ściśle z art. 761 k.p.c., ustanawia on bowiem sankcje za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków określonych w art. 761 k.p.c. Komornik może na wniosek wierzyciela lub z urzędu nałożyć grzywnę: za nieuzasadnioną odmowę udzielenia mu wyjaśnień lub informacji oraz za udzielenie informacji lub wyjaśnień świadomie fałszywych.

2. Ukaraniu grzywną podlega pracownik odpowiedzialny za udzielenie infor-macji lub wyjaśnień, a gdyby ustalenie takiego pracownika było utrudnione, ukaraniu podlega kierownik osoby prawnej, a nie sama osoba prawna. Wymie-rzona grzywna nie może przekraczać dwustu tysięcy złotych. Poza tym komornik może jeszcze ukarać grzywną w przypadkach wymienionych w art. 764, 886, 892 § 2, art. 902 k.p.c. W przepisach tych jest też wymieniona górna granica grzywny, przeto nie ma do nich zastosowania ogólny art. 1 63 § 1 k.p.c. Natomiast stosuje się uregulowanie zawarte w art. 163 § 3 k.p.c. odnoszące się także do komornika (art. 13 § 2 k.p.c.).

3. Komornik może nałożyć grzywnę na dłużnika za niedopełnienie obowiązku powiadomienia go o zmianie miejsca swego pobytu, chociaż o tym obowiązku został pouczony stosownie do § 3 art. 761.

4. Przed nałożeniem grzywny na kierownika osoby prawnej lub organizacji komornik obowiązany jest go wysłuchać.

5. Komornik nakłada grzywnę w formie postanowienia, przy czym wypis tego postanowienia doręcza osobie ukaranej, stronom oraz prokuratorowi. Temu ostatniemu zwłaszcza w celu ewentualnego wzięcia udziału w toczącym się postępowaniu (art. 7 i 13 § 2 k.p.c.) oraz podjęcia czynności zmierzających do pociągnięcia osób ukaranych do odpowiedzialności karnej za niedopełnienie lub przekroczenie obowiązków służbowych (art. 762 § 5 k.p.c.).

6. Postępowanie w sprawie wykonania prawomocnego postanowienia komornika o ukaraniu grzywną reguluje § 1 9 rozp. w sprawie czynn. komorni-ków. Postanowienie to podlega wykonaniu bez zaopatrywania go w klauzulę wykonalności (art. 762 § 4 k.p.c.)