Art. 751. § 1.

Rzeczy ulegające szybkiemu zepsuciu mogą stanowić przedmiot zabezpieczenia, gdy dłużnik nie ma innego mienia, które mogłoby zabezpieczyć roszczenie wierzyciela, istnieje zaś możność sprzedaży tych rzeczy na miejscu.

§ 2. Sprzedaż rzeczy wymienionych w paragrafie poprzedzającym powinna nastąpić niezwłocznie, według przepisów o sprzedaży w trybie egzekucji z ruchomości. Cenę uzyskaną ze sprzedaży składa się do depozytu sądowego na zabezpieczenie roszczeń wierzyciela.

§ 3. Na wniosek dłużnika sąd może po wysłuchaniu wierzyciela zarządzić sprzedaż każdej zajętej ruchomości.

1. Dopuszczalne jest zabezpieczenie na rzeczach ulegających szybkiemu zepsuciu pod łącznie zachodzącymi dwoma warunkami, a mianowicie: 1) gdy dłużnik nie ma innego mienia, które mogłoby zabezpieczyć roszczenie wierzy-ciela, 2) istnieje możność sprzedaży tych rzeczy na miejscu. Przepis ten jest wyjątkowy w stosunku do art. 731 k.p.c., a szczególny w stosunku do przewi-dzianych w art. 747 § 1 k.p.c. sposobów zabezpieczenia roszczeń pieniężnych (W. Siedlecki w: Komentarz do k.p.c., s. 1070).

2. Sąd może już w zarządzeniu tymczasowym oznaczyć rzeczy ulegające szybkiemu zepsuciu, które mogą być zajęte, ale jeżeli wierzyciel uprawdopo-dobni oba warunki przewidziane w § 1 art. 751 k.p.c., tj. fakt, że dłużnik nie ma innego mienia i istnieje możność sprzedaży tych rzeczy na miejscu.