Obniżenie świadczeń alimentacyjnych

O roszczeniu alimenntacyjnym mówimy jako o uprawnieniu do żądania alimentów wymienionych w art. 128 k.r.o., a także art. 938 k.c. oraz renty o charakterze alimentacyjnym, którą stanowi renta zasądzona przez sąd lub ustalona umową za utratę zdolności do pracy albo śmierć żywiciela lub wypłacona z dobrowolnych ubezpieczeń rentowych (art. 833 § 2 k.p.c.). Do roszczeń alimentacyjnych nie są zaliczane roszczenia regresowe z art. 140 k.r.o. Nie można też zaliczyć roszczeń o obniżenie świadczeń alimentacyjnych lub o zwolnienie od tego obowiązku, gdyż nie chodzi w nich o uzyskanie tych świadczeń, ale wprost przeciwnie – o zwolnienie od nich w całości czy też w części. (W. Siedlecki w: Komentarz do k.p.c., s. 506). Nadmienić należy, że kodeks odróżnia „alimenty” od „renty mającej charakter alimentów” (np. art. 1081 § 1 k.p.c.). Przez należności za pracę natomiast należy rozumieć roszczenia z art. 476 § 1 k.p.c. przysługujące pracownikowi, przy czym wymienione w komentowanym przepisie „należności za pracę za okres nie przekraczający jednego miesiąca” pozostają w związku z treścią art. 477 § 1 k.p.c., który stanowi: „Zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika”.