Domniemanie to może być oczywiście obalone.

Np. jeśli omyłkowo podano jako twórcę osobę, która z kreacją dzieła nie miała nic wspólnego, faktyczny twórca może udowodnić, iż to jemu powinny przysługiwać prawa autorskie z tytułu stworzenia danego utworu, chociażby przez dostarczenie i okazanie rękopisu z własnoręcznym podpisem w przypadku utworów literackich.

Można w tym celu posłużyć się również powództwem ustalającym z art. 189 KPC. Będzie o nim mowa w rozdziale V przy okazji omawiania problematyki ustalania istnienia utworu (istnienie bądź nieistnienie praw może być ustalone biorąc pod uwagę przedmiot, który budzi kontrowersje co do jego twórczego charakteru, ale także ze względu na podmiot, po stronie którego prawa te mają występować – jeśli zachodzi co do tego spór między określonymi osobami).

Ad 2). Osoba, która chciałaby się z twórcą nie zidentyfikowanym rozliczyć z tytułu wykorzystywania w określony sposób przysługującego mu twórczego dzieła, powinna skontaktować się z producentem albo wydawcą utworu (np. producentem utworu audiowizualnego albo wydawcą czasopisma), a w przypadku ich braku – z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Jest nią organizacja działająca na danym polu eksploatacji (por. rozdział IV 2.2), a gdy na danym polu działa ich kilka – organizacja wskazana w odpowiednim tiybie (por. art. 108 ust. 3 ustawy) przez Komisję Prawa Autorskiego (por. art. 107 ustawy).