Pozostałe przedmioty praw pokrewnych

W zestawieniu z artystycznymi wykonaniami pozostałe przedmioty praw pokrewnych potraktowane zostały „po macoszemu”, brak bowiem w poświęconych im przepisach ustawy definicji, ustalającej ich legalne znaczenie czy nawet doprecyzowujących określeń, które pozwalałyby na wypracowanie ukierunkowanej normatywnie linii in-terpretacyjnej. Dlatego też w przypadku niezwykle ważnej dla tej części regulacji istoty dóbr niematerialnych w postaci fonogramów, wideogramów, nadań, wydań pierwszych oraz wydań naukowych lub krytycznych kierować się trzeba z konieczności z jednej strony, kontekstem legislacyjnym, z drugiej zaś, wskazaniami praktyki, z punktu widzenia której sprawa przedstawia się o wiele bardziej oczywiście.

Powyższe kontrowersje definicyjne przedstawiają się przy tym, biorąc pod uwagę cztery powyższe kategorie przedmiotów praw pokrewnych (fonogramy i wideogra- my traktowane są łącznie jako jeden przedział klasyfikacyjny), w zróżnicowany sposób. Duże problemy stwarzają zwłaszcza nadania programów radiowych i telewizyjnych, gdyż poza brakiem ich ustawowego doprecyzowania nie do końca jest jasne, co konkretnie w ich przypadku traktować należy jako przedmiot ochrony. Poniżej wątpliwości te postaramy się przynajmniej częściowo rozwiać, omawiając kolejno w trzech osobnych punktach: 1) fonogramy i wideogramy, 2) nadania programów radiowych i telewizyjnych oraz 3) wydania pierwsze i wydania naukowe lub krytyczne.

Fonogramy, wideogramy oraz nadania programów radiowych i telewizyjnych mają pewne wspólne cechy, o których wspomniano już w uwagach wstępnych do pkt. 3 niniejszego rozdziału. Chodzi mianowicie o wykorzystywanie w ich produkcji współczesnych technik utrwalających i transmisyjnych w zakresie eksploatowania dźwięku lub dźwięku i obrazu oraz o regułę bazowania przez nie na utworach i arty-stycznych wykonaniach, składających się na zawartość treściową udostępnianego (przekazywanego) dzięki nim, chronionego prawem autorskim lub prawami pokrewnymi materiału.