Jeszcze mniej uwagi niż w unormowaniu praw wykonawczych poświęca ustawodawca pozostałym osobistym prawom pokrewnym, które nie zostały w ogóle odrębnie w ustawie wspomniane. Nie należy wyciągać stąd zbyt pochopnych wniosków i uważać, iż producentom fonogramów lub wideogramów, organizacjom radiowym i telewizyjnym oraz wydawcom żadne prawa osobiste nie przysługują.

Posłużenie się przez ustawodawcę konstrukcją pola eksploatacji powoduje także, iż unormowanie treści majątkowych praw autorskich jest znacznie bardziej rozbudowane niż praw osobistych. Podczas bowiem gdy te ostatnie skonstruowane są na zasadzie konkretnych uprawnień, które niekiedy doprecyzowuje się w innych przepisach ustawy, bezpośrednia regulacja praw majątkowych jest bardzo ogólna i dopiero dzięki instytucji pola eksploatacji osiąga się ich treściowe dookreślenie.

Biorąc pod uwagę kontekst normatywny i wskazania praktyki należałoby uznać, iż za organizację radiową lub telewizyjną można uważać każdy podmiot, zajmujący się w zakresie swojej działalności produkowaniem oraz nadawaniem programów radiowych lub telewizyjnych.

Przesłankę tworzenia programów można wyprowadzić z przyznania organizacjom radiowym i telewizyjnym prawa do rozporządzania i korzystania ze swoich programów (por. art. 97 ustawy), choć może w tym wypadku chodzić także o programy „zakupione” od ich producenta.

Tytułowi egzekucyjnemu, wydanemu przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim, sąd nada klauzulę wykonalności także przeciwko jej małżonkowi, z ograniczeniem jednak jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową. Przed nadaniem klauzuli wykonalności sąd wysłucha małżonka dłużnika.

§ 2. W postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności sąd, na wniosek małżonka dłużnika, orzeka również o ograniczeniu lub wyłączeniu możliwości zaspokojenia się przez wierzyciela z majątku wspólnego.

Rzeczy ulegające szybkiemu zepsuciu mogą stanowić przedmiot zabezpieczenia, gdy dłużnik nie ma innego mienia, które mogłoby zabezpieczyć roszczenie wierzyciela, istnieje zaś możność sprzedaży tych rzeczy na miejscu.

§ 2. Sprzedaż rzeczy wymienionych w paragrafie poprzedzającym powinna nastąpić niezwłocznie, według przepisów o sprzedaży w trybie egzekucji z ruchomości. Cenę uzyskaną ze sprzedaży składa się do depozytu sądowego na zabezpieczenie roszczeń wierzyciela.

1. Przepis art. 148 k.p.c. wyraża zasadę, że sąd rozpoznaje sprawy na posie-dzeniu jawnym, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej. Komentowany przepis jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 148 k.p.c. Sąd może wydać postanowienie uwzględniające i oddalające wniosek w sprawie zarzą-dzenia tymczasowego na posiedzeniu niejawnym lub na posiedzeniu jawnym. Potrzeba szybkiego załatwienia wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego wyklucza z reguły wyznaczenie posiedzenia jawnego lub rozprawy. Rozprawę można wyznaczyć, jeżeli zwłoka spowodowana jej wyznaczeniem nie udaremni celu wydania zarządzenia tymczasowego. Rozprawa jest obligatoryjna w wypadkach określonych w art. 753 § 2, art. 754 i art. 742 § 2 k.p.c.