Category Postępowanie

Jeżeli dłużnikowi przysługuje wybór między świadczeniami, które ma spełnić, a wyboru jeszcze nie dokonał, komornik, wszczynając egzekucję celem spełnienia tych świadczeń, na wniosek wierzyciela wyznaczy dłużnikowi odpowiedni termin do dokonania wyboru. Po bezskutecznym upływie tego terminu wierzyciel wybierze świadczenie, które ma być spełnione.

1. Komentowany przepis pozostaje w związku z art. 365 k.c. dotyczącym zobowiązań przemiennych (alternatywnych). Istotą tych zobowiązań jest to, że obejmują one dwa lub więcej świadczeń, przy czym spełnienie jednego z nich oznacza już wykonanie całego zobowiązania przez dłużnika. W zobowiązaniu przemiennym istnieje kilka świadczeń, ale tylko jedna wierzytelność. Zaspokojenie jej może nastąpić przez spełnienie jednego ze świadczeń przemiennych, co zwalnia dłużnika od całego zobowiązania.

W dni ustawowo uznane za wolne od pracy, jako też w porze nocnej, czynności egzekucyjnych można dokonywać tylko w wypadkach szczególnie uzasadnionych za pisemnym zezwoleniem prezesa sądu powiatowego, które komornik na żądanie dłużnika okaże mu przy wykonywaniu czynności.

W wyjątkowych wypadkach, i to za zezwoleniem prezesa sądu rejonowego, przy którym działa komornik, można dokonywać czynności egzekucyjnych w porze nocnej i w dni ustawowo uznane za wolne od pracy. Według art. 134 § 2 k.p.c. za porę nocną uważa się czas od godziny dwudziestej pierwszej do godziny siódmej dnia następnego. Dni wolne od pracy ustala ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. (Dz. U. Nr 4, poz. 28, z późn. zm.).

Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia wyda szczegółowe przepisy o czynnościach komorników oraz taksę za czynności komorników. Minister Sprawiedliwości może również w drodze rozporzą-dzenia wydać taksę za czynności osób, którym powierzono dozór zajętych ruchomości.

Na podstawie tego przepisu oraz art. 885 § 2, art. 865 § 3, art. 868 i 947 § 2 k.p.c. Minister Sprawiedliwości wydał rozporządzenie z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie czynności komorników (Dz.U. Nr 10, poz. 52 z późn. zm.), na podstawie art. 772 k.p.c. rozporządzenie z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie taksy za czynności komorników (Dz.U. Nr 62, poz. 264, z późn. zm.).

Tytułowi egzekucyjnemu, wydanemu przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim, sąd nada klauzulę wykonalności także przeciwko jej małżonkowi, z ograniczeniem jednak jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową. Przed nadaniem klauzuli wykonalności sąd wysłucha małżonka dłużnika.

§ 2. W postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności sąd, na wniosek małżonka dłużnika, orzeka również o ograniczeniu lub wyłączeniu możliwości zaspokojenia się przez wierzyciela z majątku wspólnego.

Rzeczy ulegające szybkiemu zepsuciu mogą stanowić przedmiot zabezpieczenia, gdy dłużnik nie ma innego mienia, które mogłoby zabezpieczyć roszczenie wierzyciela, istnieje zaś możność sprzedaży tych rzeczy na miejscu.

§ 2. Sprzedaż rzeczy wymienionych w paragrafie poprzedzającym powinna nastąpić niezwłocznie, według przepisów o sprzedaży w trybie egzekucji z ruchomości. Cenę uzyskaną ze sprzedaży składa się do depozytu sądowego na zabezpieczenie roszczeń wierzyciela.

Posłużenie się przez ustawodawcę konstrukcją pola eksploatacji powoduje także, iż unormowanie treści majątkowych praw autorskich jest znacznie bardziej rozbudowane niż praw osobistych. Podczas bowiem gdy te ostatnie skonstruowane są na zasadzie konkretnych uprawnień, które niekiedy doprecyzowuje się w innych przepisach ustawy, bezpośrednia regulacja praw majątkowych jest bardzo ogólna i dopiero dzięki instytucji pola eksploatacji osiąga się ich treściowe dookreślenie.

Jeszcze mniej uwagi niż w unormowaniu praw wykonawczych poświęca ustawodawca pozostałym osobistym prawom pokrewnym, które nie zostały w ogóle odrębnie w ustawie wspomniane. Nie należy wyciągać stąd zbyt pochopnych wniosków i uważać, iż producentom fonogramów lub wideogramów, organizacjom radiowym i telewizyjnym oraz wydawcom żadne prawa osobiste nie przysługują.

Biorąc pod uwagę kontekst normatywny i wskazania praktyki należałoby uznać, iż za organizację radiową lub telewizyjną można uważać każdy podmiot, zajmujący się w zakresie swojej działalności produkowaniem oraz nadawaniem programów radiowych lub telewizyjnych.

Przesłankę tworzenia programów można wyprowadzić z przyznania organizacjom radiowym i telewizyjnym prawa do rozporządzania i korzystania ze swoich programów (por. art. 97 ustawy), choć może w tym wypadku chodzić także o programy „zakupione” od ich producenta.

1. Przepis art. 148 k.p.c. wyraża zasadę, że sąd rozpoznaje sprawy na posie-dzeniu jawnym, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej. Komentowany przepis jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 148 k.p.c. Sąd może wydać postanowienie uwzględniające i oddalające wniosek w sprawie zarzą-dzenia tymczasowego na posiedzeniu niejawnym lub na posiedzeniu jawnym. Potrzeba szybkiego załatwienia wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego wyklucza z reguły wyznaczenie posiedzenia jawnego lub rozprawy. Rozprawę można wyznaczyć, jeżeli zwłoka spowodowana jej wyznaczeniem nie udaremni celu wydania zarządzenia tymczasowego. Rozprawa jest obligatoryjna w wypadkach określonych w art. 753 § 2, art. 754 i art. 742 § 2 k.p.c.