Art. 739. § 1.
Sąd, wydając zarządzenie tymczasowe, oznaczy w posta-nowieniu przedmiot sprawy oraz sposób i zakres zabezpieczenia.
– § 2. W razie potrzeby można stosować równocześnie kilka sposobów zabezpieczenia.
§ 3. Wykonanie zarządzenia tymczasowego sąd może uzależnić od złożenia przez wierzyciela kaucji na zabezpieczenie roszczeń dłużnika z powodu wykonania zarządzenia. Z kaucji tej będzie przysługiwało dłużni-kowi pierwszeństwo zaspokojenia.
Art. 737. § 1.
We wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego należy podać i uprawdopodobnić okoliczności, które uzasadniają żądanie zabez-pieczenia.
– § 2. We wniosku można wskazać sumę, której złożenie przez dłużnika wystarcza do zabezpieczenia.
– § 3. We wniosku dotyczącym roszczenia o zapis nie jest wymagane uprawdopodobnienie, że brak zabezpieczenia pozbawiłby wierzyciela zas-pokojenia, jeżeli testament przewiduje zabezpieczenie roszczenia.
Art. 733. § 1.
§ 2. Jeżeli zarządzenie tymczasowe może być wydane tylko na wniosek, sąd, stosownie do okoliczności, może je wydać także przed wszczęciem postępowania w sprawie.
1. Zasadą jest, że zarządzenie tymczasowe wydaje sąd na wniosek lub z urzędu przy wszczęciu sprawy lub w toku postępowania, natomiast przed wszczęciem postępowania w sprawie zarządzenie tymczasowe może być wydane tylko na wniosek.
Art. 730 § 3 k.p.c.
Art. 730 § 3 k.p.c. dotyczy nie tylko sytuacji wymienionych w § 2, ale może on mieć szersze zastosowanie, zwłaszcza wtedy, gdy sąd w wyroku zasądzone
świadczenie rozłożył na raty, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub opróż-nienie mieszkania wyznaczył termin do spełnienia tego świadczenia (art. 320 k.p.c.) albo w postanowieniu o zniesienie współwłasności lub o dział spadku oznaczył termin uiszczenia dopłat lub spłat (art. 211, 1070 k.c.).
Aby rozstrzygnąć powyższą kwestię
Aby rozstrzygnąć powyższą kwestię, sięgnąć należy do ogólnych uregulowań Kodeksu cywilnego. Kluczową dla rozpatrywanego przypadku konstrukcją jest kategoria zdolności prawnej. Wyposażony jest w nią każdy człowiek od chwili urodzenia (por. art. 8 § 1 KC). Oznacza to w praktyce, iż każdy człowiek może być podmiotem określonych praw i obowiązków, w tym praw o charakterze bezwzględnym, do których zaliczane są prawa autorskie i prawa pokrewne. Dzieci biorące udział w przykładowym konkursie mają niewątpliwie zdolność prawną, dlatego też powinny być one traktowane jako podmioty praw autorskich do namalowanych przez siebie obrazów.
§ 3. Zażalenie na postanowienie sądu przysługuje w wypadkach w ustawie wskazanych.
1. Skarga na czynności komornika jest środkiem zaskarżenia wszystkich jego czynności, i to zarówno dokonanych, jak i nie dokonanych przez niego o tych ostatnich kodeks wyraźnie stanowi. Przysługuje ona na każdą czynność komor-nika, chyba że ustawodawca ją wyklucza, np. na udzielenie przybicia rucho-mości ulegających szybkiemu zepsuciu (art. 870 § 1 k.p.c.), albo przewiduje inny środek zaskarżenia (zarzuty przeciwko planowi podziału sumy uzyskanej z egzekucji – art. 1027 k.p.c.). Continue reading
§ 3. Nakazowi zapłaty nadaje klauzulę wykonalności sąd, który go wydał.
§ 4. Wyrokowi sądu polubownego lub ugodzie zawartej przed takim sądem klauzulę wykonalności nadaje sąd, w którym stosownie do art. 710 złożone są akta sprawy rozpoznawanej przez sąd polubowny.
1. W § 1 komentowanego przepisu określono właściwość sądu do nadawania klauzuli wykonalności tytułom egzekucyjnym wydanym przez sąd w procesie i postępowaniu nieprocesowym. Użyty zwrot „w którym sprawa się toczy” oznacza nie tylko sąd, w którym obecnie sprawa się toczy, ale także sąd, w którym sprawa się toczyła. Nadawanie klauzuli wykonalności tytułom wydanym w postępowaniu karnym reguluje art. 94 k.p.k. Treść klauzuli wykonalności oraz spsób jej zamieszczania na tytule egzekucyjnym określają § 212-216 reg. sąd.
Komornik jako pracownik samodzielny
Za pracownika odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi zakład pracy. Komornik sądowy jest wprawdzie pracownikiem państwowym, lecz jego status prawny jest szczególny zarówno z punktu widzenia stosunku do Skarbu Państwa, jak i na podstawie przepisów k.p.c. i ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Komornik, jako pracownik samodzielny, niezależny od stron w rozstrzyganiu i wykonywaniu czynności, nie może być wolny od solidarnej ze Skarbem Państwa odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną poszkodowanemu także z winy nieumyślnej. Skoro art. 769 §
1 i 2 k.p.c. wyłącza w omawianym zakresie art. 1 20§ 1 k.p., tym samym wyłącza również art. 1 20 § 2 k.p., który w ostatnim zdaniu nawiązuje do odpowiedzialności przewidzianej w przepisach działu piątego rozdziału I kodeksu pracy. Wyłączenie przez art. 769 § 1 i 2 k.p.c. całego przepisu art. 120 k.p. ma ten skutek, że zgodnie z regułami wykładni systemowej wyłączone zostały w zakresie solidaarnej odpowiedzialności komornika i Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną przez komornika z winy nieumyślnej artykuły 114-11 9 oraz 1 21 k.p. zamieszczone w tym samym rozdziale. Artykuł769 § 1 i 2 k.p.c. wyłącza także stosowanie art. 1 22 k.p., w art. 769 k.p.c. bowiem chodzi o poszkodowanych, którymi są strony, uczestnicy postępowania egzekucyjnego lub osoby trzecie.
W glosie K. Korzan zaaprobował tę uchwałę (PS 1993, nr 5, s. 118), natomiast A. Świątkowski zgłosił zastrzeżenia codo niektórych rozważań zawartych w jej uzasadnieniu (PS 1991, nr 1-2, s. 121).
Inne podmioty praw autorskich
Inne podmioty praw autorskich, np. osoby prawne, mają własne prawa osobiste, np. prawo do nazwy (firmy), ale nie są to prawa o autorskoprawnym charakterze, wynikające z tytułu stworzenia utworu.
Jeśli mamy do czynienia z sytuacją w której autorskie prawa majątkowe przysługują innemu podmiotowi niż twórca, jest to jednoznaczne ze stwierdzeniem, iż z tytułu stworzenia danego utworu w określonym momencie uprawnionymi są dwa podmioty:
Art. 762 k.p.c.
wiąże się ściśle z art. 761 k.p.c., ustanawia on bowiem sankcje za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków określonych w art. 761 k.p.c. Komornik może na wniosek wierzyciela lub z urzędu nałożyć grzywnę: za nieuzasadnioną odmowę udzielenia mu wyjaśnień lub informacji oraz za udzielenie informacji lub wyjaśnień świadomie fałszywych.
2. Ukaraniu grzywną podlega pracownik odpowiedzialny za udzielenie infor-macji lub wyjaśnień, a gdyby ustalenie takiego pracownika było utrudnione, ukaraniu podlega kierownik osoby prawnej, a nie sama osoba prawna. Wymie-rzona grzywna nie może przekraczać dwustu tysięcy złotych. Poza tym komornik może jeszcze ukarać grzywną w przypadkach wymienionych w art. 764, 886, 892 § 2, art. 902 k.p.c. W przepisach tych jest też wymieniona górna granica grzywny, przeto nie ma do nich zastosowania ogólny art. 1 63 § 1 k.p.c. Natomiast stosuje się uregulowanie zawarte w art. 163 § 3 k.p.c. odnoszące się także do komornika (art. 13 § 2 k.p.c.).
Art. 814. § 1.
Jeżeli cel egzekucji tego wymaga, komornik zarządzi otworzenie mieszkania oraz innych pomieszczeń i schowków dłużnika, jak również przeszuka jego rzeczy, mieszkanie i schowki. Gdyby to nie wystarczyło, komornik może ponadto przeszukać odzież, którą dłużnik ma na sobie. Komornik może to uczynić także wówczas, gdy dłużnik chce się wydalić lub gdy zachodzi podejrzenie, że chce usunąć od egzekucji przedmioty, które ma przy sobie.
Art. 800. § 1.
Wniosków skierowanych do sądu nie można łączyć z wnioskami skierowanymi do komornika. Nie można również łączyć wniosków, które skierowane są do różnych sądów.
§ 2. W razie niedopuszczalnego połączenia wniosków sąd lub komornik rozpoznaje wniosek w zakresie swej właściwości, w pozostałej zaś części wniosek przekaże właściwemu organowi egzekucyjnemu, jeżeli wierzyciel w wyznaczonym terminie przedstawi odpis wniosku.
3. W sprawie wysłuchania na posiedzeniu stron lub innych osób – por. uwagi do art. 760 k.p.c.
Art. 767. § 1.
Na czynności komornika przysługuje skarga do sądu powia-towego. Dotyczy to także zaniechania przez komornika dokonania czynności.
§ 2. Skargę wnosi się do sądu w terminie tygodniowym od daty czyn-ności, gdy strona była przy niej obecna lub była o jej terminie zawiado-miona, w innych wypadkach – od daty zawiadomienia strony o dokonaniu czynności, w braku zawiadomienia – od daty dowiedzenia się o niej, a w wypadku zaniechania – od daty, w której czynność powinna być dokonana.