Category Postępowanie

Mimo to przy ustalaniu, czy określonej osobie może być przyznany status artysty wykonawcy, jeżeli nie można jej zakwalifikować do jednej z tradycyjnych, rodzajowych grup wykonawczych, takich jak np. instrumentaliści czy aktorzy, ocenić należy, czy brane pod uwagę dobro niematerialne może być uznane za artystyczne wykonanie w rozumieniu ustawy. Dopiero na tej podstawie uznać można, iż określonej osobie przysługują prawa wykonawcze do tego dobra i że ze względu na jego stworzenie możemy ją uważać za artystę wykonawcę.

2. Art. 781 § 2 k.p.c. ustanawia ogólną właściwość nadawania klauzuli wykonalności „innym tytułom”, a zarazem wyjątki od niej, które zostały określone w art. 777 pkt 3 i 4 k.p.c. Według E. Wengerka (w: Komentarz do k.p.c., s. 129) niejasny człon przepisu o nadaniu klauzuli wykonalności tytułowi, gdy wierzyciel zamierza wszcząć egzekucję za granicą, należy rozumieć jako nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu przez sąd, który go wydał.

Biorąc jednak pod uwagę, iż w omawianej sytuacji uprawnienie przysługujące pracodawcy ma charakter jednorazowego przywileju (prawa pierwszeństwa publikacji nie należy mylić z majątkowym prawem autorskim do opublikowania danego utworu, które zakłada możliwość wielokrotnego wprowadzania jego egzemplarzy do obrotu) zastanawiać się można, czy w ogóle zachodzi w świetle art. 14 ustawy nabycie majątkowych praw przez pracodawcę, którego uprawnienie należałoby oceniać raczej jako posiadające charakter licencyjny, z tym że byłaby to szczególnego rodzaju licencja ustawowa.

Np. jeśli omyłkowo podano jako twórcę osobę, która z kreacją dzieła nie miała nic wspólnego, faktyczny twórca może udowodnić, iż to jemu powinny przysługiwać prawa autorskie z tytułu stworzenia danego utworu, chociażby przez dostarczenie i okazanie rękopisu z własnoręcznym podpisem w przypadku utworów literackich.

Można w tym celu posłużyć się również powództwem ustalającym z art. 189 KPC. Będzie o nim mowa w rozdziale V przy okazji omawiania problematyki ustalania istnienia utworu (istnienie bądź nieistnienie praw może być ustalone biorąc pod uwagę przedmiot, który budzi kontrowersje co do jego twórczego charakteru, ale także ze względu na podmiot, po stronie którego prawa te mają występować – jeśli zachodzi co do tego spór między określonymi osobami).

Czasu trwania majątkowych praw autorskich nie należy mylić z ich spadkobraniem. Są to dwa zupełnie odrębne zagadnienia. Jeśli przed wygaśnięciem tych praw umrze ich wyłączny dysponent, co jest prawie regułą, przechodzą one na spadkobierców uprawnionego podmiotu, którzy mogą dochodzić przyznanej ustawą ochrony. Natomiast po wygaśnięciu praw majątkowych ich spadkobranie jest siłą rzeczy niemożliwe. Do wygaśnięcia praw z upływem czasu ich trwania dojdzie przy tym także wówczas, gdy wcześniej weszły one w skład spadku.

Bardziej rozbudowany jest katalog osób czynnie legitymowanych po śmierci podmiotu praw osobistych. Po pierwsze mogą to być osoby wyraźnie wskazane przez twórcę lub artystę wykonawcę (por. art. 78 ust. 2 i 4 oraz art. 92 ustawy). Jeśli natomiast uprawniony z tytułu praw osobistych innej woli nie wyraził, z powództwem o ochronę wystąpić mogą:

Jeżeli trzeba zasięgnąć opinii biegłych, komornik wzywa jednego lub kilku biegłych. Biegły, który nie jest stałym biegłym sądowym, składa wobec komornika zapewnienie sumiennego i bezstronnego spełnienia obowiązku.

Wierzyciel i dłużnik mogą być obecni przy czynnościach egzekucyjnych. Na żądanie stron albo według uznania komornika mogą być obecni także świadkowie, w liczbie nie większej niż po dwóch z każdej strony.

– § 2. Komornik powinien przywołać jednego lub dwóch świadków, jeżeli dłużnik nie jest obecny lub komornik go wydalił, chyba że zachodzi obawa, iż wskutek straty czasu na przywołanie świadków egzekucja będzie udaremniona.

Przepis ten wyłącza przeprowadzenie omawianych czynności w dniu ustawowo uznanym za wolny od pracy oraz w porze nocnej. Według postanowienia SN z dnia 16 września 1985 r. (IV CZ 159/85) dzień uznany za wolny od pracy przez kierownictwo zakładu w trybie § 2 rozporządzenia RM z dnia 8 października 1984 r. w sprawie zasad stosowania czasu pracy w uspołe-cznionych zakładach pracy oraz zmian niektórych przepisów o czasie pracy (Dz.U. Nr 51, poz. 263) nie jest dniem uznanym ustawowo za wolny od pracy w rozumieniu art. 115 k.c. i art. 165 k.p.c. (OSPiKA 1986, z. 4, poz. 109 oraz zamieszczona tam glosa krytyczna Z. Radwańskiego). Jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych czynności egzekucyjne mogą być dokonywane w czasie ustawowo zakazanym, ale wyłącznie za pisemnym zezwoleniem prezesa sądu. Dotyczy to jednak wypadków wyjątkowych, np. w sprawach o odebranie dziecka, w których właśnie jego dobro wymaga podejmowania czynności bez zwłoki, a więc również w porze nocnej lub w dniu ustawowo wolnym od pracy.

kowi zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, z podaniem treści tytułu wykonawczego i wymienieniem sposobu egzekucji. More

Tytuł wykonawczy stanowi podstawę do prowadzenia egzekucji o całe objęte nim roszczenie i ze wszystkich części majątku dłużnika, chyba że z treści tytułu wynika co innego.

1. Tytuł wykonawczy określa zakres egzekucji, a więc o całe objęte nim roszczenie i z całego majątku dłużnika. Dla wyegzekwowania roszczenia wierzyciel może prowadzić egzekucję z całego majątku dłużnika i wszystkimi sposobami wskazanymi w k.p.c. Zasada ta doznaje wyjątku wtedy, gdy z treści tytułu wykonawczego wynika, że nie wszystkie części majątku dłużnika podlegają egzekucji (art. 319, 787, 792 k.p.c.).

Wierzyciel może w jednym wniosku wskazać kilka sposobów egzekucji przeciwko temu samemu dłużnikowi. Spośród kilku sposobów egzekucji wierzyciel powinien zastosować najmniej uciążliwy dla dłużnika.

§ 2. Jeżeli egzekucja z jednej części majątku dłużnika oczywiście wystarcza na zaspokojenie wierzyciela, dłużnik może żądać zawieszenia egzekucji z pozostałej części majątku.

Wniosek o wszczęcie egzekucji składa się stosownie do właściwości sądowi lub komornikowi.

§ 2. W sprawach, które mogą być wszczęte z urzędu, egzekucja może być wszczęta z urzędu na żądanie sądu pierwszej instancji, który sprawę rozpoznawał, skierowane do właściwego sądu lub komornika.