O roszczeniu alimenntacyjnym mówimy jako o uprawnieniu do żądania alimentów wymienionych w art. 128 k.r.o., a także art. 938 k.c. oraz renty o charakterze alimentacyjnym, którą stanowi renta zasądzona przez sąd lub ustalona umową za utratę zdolności do pracy albo śmierć żywiciela lub wypłacona z dobrowolnych ubezpieczeń rentowych (art. 833 § 2 k.p.c.). Do roszczeń alimentacyjnych nie są zaliczane roszczenia regresowe z art. 140 k.r.o. Nie można też zaliczyć roszczeń o obniżenie świadczeń alimentacyjnych lub o zwolnienie od tego obowiązku, gdyż nie chodzi w nich o uzyskanie tych świadczeń, ale wprost przeciwnie – o zwolnienie od nich w całości czy też w części.

5. Dla przypadków z art. 754 k.p.c. termin do wytoczenia powództwa wynosi trzy miesiące.

6. Zabezpieczenie upada, jeżeli w wyznaczonym przez sąd terminie nie wnie-siono pozwu (wniosku). Upadek zabezpieczenia oznacza taki stan, jak gdyby zarządzenie tymczasowe w ogóle nie było wydane. Na wniosek dłużnika sąd uchyli zarządzenie tymczasowe, jeżeli pozwu (wniosku) nie wniesiono w terminie albo wniesiono go po terminie. Prawomocne postanowienie sądu o uchyleniu zabezpieczenia stanowi podstawę do umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek dłużnika (art. 825 pkt 2 k.p.c.)

Art. 732. Sąd wydaje zarządzenie tymczasowe na wniosek, a w wypad-kach, w których postępowanie może być wszczęte bez wniosku – także z urzędu.

1. Jest regułą, że zarządzenie tymczasowe sąd wydaje na wniosek w postę-powaniu procesowym złożony przez powoda, a w postępowaniu nieprocesowym – przez wnioskodawcę. W postępowaniu procesowym wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego może również zgłosić interwenient uboczny, jest on bowiem uprawniony do wszelkich czynności dopuszczalnych według stanu sprawy (art. 79 k.p.c.).

Można by wprawdzie bronić poglądu, że gdy tylko wystąpi sytuacja określona w pkt 1 lub 2 § 1 art. 88 k.p., to nie może już mieć miejsca tryb potrąceń bezegzekucyjnych, jednakże skoro art. 87 k.p. wyraźnie normuje kolejność zaspokajania wierzytelności i na pierwszym miejscu wymienia należności ali-mentacyjne, to w świetle art. 88 k.p. (dotyczącego należności alimentacyjnych), brak byłoby podstaw do wstrzymywania dalszych potrąceń, nawet w wypadku, gdyby łączna ich suma nie wystarczała na pełne pokrycie wszystkich nale- żności.

2. Każdy, kto został dotknięty czynnościami lub zaniechaniem komornika może wnieść skargę, w tym także osoba trzecia, jeżeli wykaże interes prawny. Skargę na czynności komornika może również wnieść sąd lub organ upraw-niony, który żądał wszczęcia egzekucji (art. 796 § 2 i 3 k.p.c.), prokurator i organizacja społeczna (art. 7, 8 k.p.c.). Wnosi się ją wprost do sądu, przy którym działa komornik dokonujący czynności. Może być wniesiona ustnie lub pisemnie (art. 760 § 1 k.p.c.) jeżeli wnoszona jest w formie pisemnej powinna odpowiadać warunkom pisma procesowego (art. 126 k.p.c.).

W razie zaskarżenia czynności komornika w toku licytacji termin tygodniowy nie obowiązuje, bo skargę powinno się zgłosić niezwłocznie sędziemu nadzorującemu jej przebieg: tygod-niowy termin nie obowiązuje również w razie zaskarżenia przybicia ruchomości skarga bowiem powinna być zgłoszona do protokołu licytacji (art. 986, 870 § 1 k.p.c.). Można żądać przywrócenia uchybionego terminu do wniesienia skargi (art. 1 67 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). O przywróceniu terminu do wniesienia skargi orzeka sąd rejonowy

5. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia lub zarządzenia, chyba że sąd – uwzględniając wniosek skarżącego – zawiesi w całości lub części postępowanie egzekucyjne (art. 821 § 1 k.p.c.). Zawieszenie postępowania sąd może uzależnić od złożenia przez dłużnika zabezpieczenia. Jeżeli dłużnik zabezpieczy spełnienie swego obowiązku, sąd może uchylić dokonane czynności egzekucyjne, z wyjątkiem zajęcia (art. 821 § 2 k.p.c.).

6.

Do zażalenia należy odpowiednio stosować przepisy o procesie (art. 394-397 k.p.c.). W postępowaniu egzekucyjnym nie jest dopuszczalna rewizja ani skarga

o wznowienie postępowania. Dopuszczalna jest natomiast rewizja nadzwyczajna od postanowienia sądu kończącego postępowanie w sprawie, w tym także od postanowienia sądu co do przybicia na rzecz licytanta nieruchomości, jako że jest to orzeczenie kończące samodzielną część postępowania egzekucyjnego z nieruchomości (orz. SN z dnia 4 stycznia 1973 r., III CRN 344/72, OSNCP 1973, poz. 144).

Obowiązek wstrzymania czynności egzekucyjnych ciąży na obu organach egzekucyjnych bez względu na to, który z nich pierwszy stwierdził zbieg egzekucji sądowej i administracyjnej. Prowadzenie bowiem jednocześnie obu egzekucji może doprowadzić do naruszenia praw wierzciela prowadzącego egzekucję, która może być udaremniona przez wcześniejsze zakończenie egze-kucji sądowej lub administracyjnej.

Termin ten wystarczy na to, by ściągnąć akta od drugiego organu egzekucyjnego w celu rozpoznania sprawy. Jednocześnie sąd określi tryb egzekucji właściwy dla danego organu, w którym dalsze czynności egzekucyjne mają być prowadzone. Może więc być to tryb egzekucji sądowej lub administracyjnej, w zależności od tego, któremu organowi sprawa zostanie przekazana.

Jeżeli chodzi o podmioty praw pokrewnych, to cechuje je większe zróżnicowanie w zestawieniu z podmiotami praw autorskich, co wynika z podziału przedmiotów tych praw (por. rozdział II 3). Ustawa wymienia wyraźnie czteiy kategorie osób wyłącznie uprawnionych z tytułu praw pokrewnych:

– 1) artystów wykonawców,

– 2) producentów fonogramów lub wideogramów,

Najbardziej ogólnie ochrona praw autorskich i praw pokrewnych może być podzielona na cywilno- i karnoprawną. Pierwsza z nich uwzględnia prywatne interesy uprawnionych osób. Ochrona karnoprawna natomiast leży także w interesie publicznym. Ma ona bowiem na celu przede wszystkim zachowanie porządku społecznego w państwie, choć jeżeli chodzi o naruszenia praw autorskich i praw pokrewnych, to postępowanie kame wszczyna się najczęściej jednocześnie w prywatnym, partykularnym interesie podmiotów tych praw.

W związku z postulatami, zgłaszanymi przez wydawców, zmiana ustawy z 9.6.2000 r. wprowadziła dwie nowe, chroniące ich kategorie praw pokrewnych, a mianowicie prawa do pierwszych wydań oraz prawa do wydań naukowych lub krytycznych.

Prawa do pierwszych wydań przysługują wydawcom, po raz pierwszy publikującym lub w inny sposób rozpowszechniającym utwór (Sejm nie przyjął poprawki Senatu, zmierzającej do ograniczenia tej przesłanki do przypadku pieiwszej publikacji danego dzieła przez wydawcą), którego czas ochrony już wygasł, a jego egzemplarze nie były jeszcze publicznie udostępniane. W skład tych nowych praw pokrewnych wchodzi wyłączne prawo do rozporządzania tego rodzaju utworem oraz korzystania z niego (w drodze udzielania licencji) na wszystkich połach eksploatacji (określonych w art. 50 ustawy) przez okres 25 lat od daty publikacji (por. art. 99* ustawy).