1) orzeczenie sądu prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu, jak również ugoda zawarta przed sądem 2) wyrok sądu polubownego lub ugoda zawarta przed takim sądem

3) inne orzeczenia, ugody i akty, które z mocy ustawy podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej

4) akt notarialny, w którym dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty sumy pieniężnej lub uiszczenia innych rzeczy zamien-nych, ilościowo w akcie oznaczonych, albo też obowiązek wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, gdy termin zapłaty, uiszczenia lub wydania jest w akcie wskazany.

Co prawda również dla artystycznych wykonań charakterystyczne jest kreowanie nowych wartości, przede wszystkim estetycznych. Istota ich sprowadza się mimo to nie tyle, jak w przypadku utworów, do podsumowywania twórczej działalności przez wypracowywanie wieńczącego ją efektu, co raczej przejawia się już w samym działaniu artysty wykonawcy, które samo w sobie stanowi odrębny przedmiot ochrony.

Prawomocność orzeczenia sąd bada w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności. Jednakże jeżeli orzeczenie przybiera postać postanowienia, to należy zaznaczyć, że postanowienie wydane w postępowa-

niu procesowym staje się skuteczne z chwilą ogłoszenia go lub podpisania sentencji (art. 360 k.p.c.) i z tą chwilą wykonalne (art. 396 k.p.c.). Postanowienia zaś wydane w postępowaniu nieprocesowym stają się wykonalne po upra-womocnieniu (art. 521 k.p.c.), a wyjątkowo przed uprawomocnieniem, jeżeli przepis szczególny tak stanowi (np. art. 578 k.p.c.).

Nie ma natomiast zwolnienia od pierwszego wymagania, nawet wtedy, gdy sąd podej-muje zarządzenie tymczasowe z urzędu. Będzie on wtedy zobowiązany prze-prowadzić odpowiednie dochodzenie (art. 232 k.p.c.) w celu stwierdzenia wia- rogodności roszczenia.

4. Sposób zabezpieczenia omawia § 1 art. 753 k.p.c. i polega on na zobowią-zaniu dłużnika do uiszczenia wierzycielowi w powtarzających się terminach pewnej sumy pieniężnej. Poza tym mogą być stosowane – obok lub zamiast – sposoby zabezpieczenia określone w art. 747 k.p.c., jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że w danej sprawie bardziej odpowiedni jest jeden lub dwa albo wszystkie łącznie wymienione w tym przepisie.

8. Nie jest wyłączone zabezpieczenie powództwa przewidzianego w art. 138 k.r.o. o uchylenie lub obniżenie obowiązku alimentacyjnego przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Ze względu na potrzebę szczególnej ochrony interesu osoby uprawniionej do alimentacji zawieszenie postępowania egzeku-cyjnego może mieć miejsce tylko wówczas, gdy powództwo jest uwiarogod- nione w wysokim stopniu (uchwała SN z dnia 27 listopada 1980 r., III CZP 60/80, OSNCP 1981, z. 6, poz. 97).

4. Postawienie przez bank kredytu w stan wymagalności jest jednostronną czynnością prawną banku, która ma moc prawną tytułu wykonawczego (posta-nowienie SN z dnia 20 marca 1 986 r., II CZ 4/86, OSNCP 1987, z. 4, poz. 61).

5. Wyciągi z ksiąg banków oraz inne dokumenty związane z dokonywaniem czynności bankowych, stwierdzające zobowiązania na rzecz banków i zaopa-trzone w oświadczenie, że oparte na nich roszczenia są wymagalne, mają moc tytułów wykonawczych bez potrzeby uzyskiwania dla nich sądowych klauzul wykonalności (art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. – prawo bankowe – Dz.U. z 1992 r. Nr 72, poz. 359, z późn. zm.).

Sąd nie może uchylać postanowień komornika, których skutek prawny następuje po uprawomocnieniu się. Jeżeli są to postanowienia kończące postępowanie, to za niemożnością ich uchylenia przemawia przede wszystkim fakt, iż sąd jest uprawniony do usuwania spostrzeżonych uchybień tylko w toku egzekucji (art. 759 § 2 k.p.c.). Poza tym niedopuszczalność uchylania tych ostatnich postanowień wynika z potrzeby ich respektowania w celu przyśpieszenia egzekucji i uczynienia jej bardziej efektywną. Postanowienia komornika skuteczne z chwilą ich wydania może sąd uchylać w razie zmiany okoliczności sprawy (art. 354, 359, 362 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).

Odpowiedzialność Skarbu Państwa może przeto opierać się tylko na przesłankach przewidzianych w art. 418 k.c. (wyrok SN z dnia 7 października 1977 r„ I CR 362/77, OSNCP 1978, z. 8, poz. 142).

6. Stosunek art. 769 § 1 i 2 k.p.c...

Istotne jest to, że komornik ma dokonywać czynności w kolejności wskazanej w komentowanym przepisie. Jednakże czynności te ma uzasadniać cel egzekucji. Oznacza to, że najpierw komornik powinien wezwać dłużnika do wydania rzeczy, które w egzekucji mają mu być odebrane, lub do zaspokojenia egzekwowanego roszczenia. Dopiero w razie nieuczynienia zadość wezwaniu, gdy do tego komornik nie zastaje dłużnika ani jego domowników, zarządzi otworzenie mieszkania oraz innych pomieszczeń i schowków, jak również przeszuka jego rzeczy, mieszkanie i schowki.

Rewizja osobista może być dokonana tylko w mieszkaniu lub pomieszczeniu dłużnika. Przeszukanie odzieży na osobie dłużnika oraz przedmiotów, które dłużnik ma przy sobie, poza mieszkaniem, przedsiębiorsttwem, zakładem i gospodarstwem dłużnika może nastąpić tylko za pisemnym zezwoleniem właściwego prezesa sądu rejonowego, tzn. prezesa, przy którym działa komornik. Przeszukanie odzieży, którą dłużnik ma na sobie, nie może być dokonane w miejscu publicznym. Jeżeli osoba, której odzież ma być przeszukana, jest odmiennej płci niż komornik, przeszukania odzieży powinna dokonać osoba tej samej płci pod nadzorem komornika (§ 51 rozp. w sprawie czynn. komorników).

2. W art. 813 § 1 k.p.c. rozróżnia się stałych biegłych sądowych i nie stałych biegłych. Stałym biegłym sądowym jest biegły ustanowiony przez prezesa sądu wojewódzkiego na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 1959 r. o biegłych sądowych (Dz.U. Nr 57, poz. 345) i wpisany na listę prowadzoną przez prezesa sądu. Natomiast nie stały biegły sądowy nie jest wpisany na listę biegłych, a powoływany jest tylko do konkretnej sprawy. Pierwszy biegły składał już przyrzeczenie sumiennego wykonywania obowiązków biegłego przed wpisaniem go na listę biegłych i komornik, powołując go, przypomina mu przed przystąpieniem do czynności ważność złożonego przyrzeczenia –

Do drugiej grupy przepisów należy np. art. 850 k.p.c., według którego komornik powinien zawiadomić wierzyciela – na jego żądanie – o terminie zajęcia ruchomości, art. 901 § 1. i 2 k.p.c. zobowiązujący komornika do zawiadomienia wierzyciela o terminie odebrania dokumentów, zawierających dowód wierzytelności lub innego prawa, czy wreszcie art. 1044 k.p.c. dotyczący zawiadomienia wierzyciela o terminie odebrania rzeczy.

Art. 812 § 1 zd. pierwsze k.p.c. odnosi się zarówno do postępowania przed sądem, jak i przed komornikiem.

Chociaż w art. 812 § 1 k.p.c.

Nie ma potrzeby przywoływania świadków, jeżeli dłużnika nieobecnego zastępuje pełnomocnik. Fakultatywne przywołanie świadków zachodzi na żądanie stron lub według uznania komornika co do czynności egzekucyjnych, przy których dłużnik jest obecny.

3. Świadkiem czynności egzekucyjnej może być każda osoba, która w myśl art. 152 k.p.c. ma wstęp na salę sądową. Zadaniem świadka jest śledzenie przebiegu czynności, by w razie potrzeby mógł złożyć co do tego zeznania.

Kodeks określa obecność świadków w liczbie nie większej niż po dwóch z każdej strony, i to na żądanie stron albo według uznania komornika.